Po prěnjej knize memoarow „Zabych ći něšto rjec“ (2010) wjedźe Jurij Koch w swojich dalšich dopomnjenkach „Wětrik na třěše“ čitarja do časa swojeje młodosće a zrałych lět. Tónle wotrězk jeho žiwjenja saha wróćo do Hórkow, Dobrošić, Budyšina a Choćebuza, hdźež po wuchodźenju čěskeho gymnazija we Varnsdorfje šulu hač k abiturje 1954 pokročuje a prěnje nazhonjenja lubosće dožiwja. Wón widźi sam sebje, swojich sobušulerjow a wučerjow a rysuje podawki z wěsteho pomjatka, kak bě so na přikład za přistajenje jako redaktor młodźinskeho časopisa „Chorhoj měra“ nawabić dał a pozdźišo w „Nowym Casniku“ dźěłał. Awtor wopisuje swój čas studija žurnalistiki w „małym Parisu“ a serbske internatne žiwjenje w „Zejlerju“, nic naposledk swoje dźěło jako reporter a spisowaćel w Choćebuzu. Wšě za njeho relewantne podeńdźenja a z nimi zwjazanych ludźi předstaja Jurij Koch na pozadku časowych wobstejnosćow a reflektuje je z wědu přitomnosće z wótrym a kritiskim wóčkom. Čerstwosć a wotmach jeho přirodneho powědanja z humorom a ironiju budźetej čitarja znowa putać a z někotrymžkuli wotkryćom překwapjeć.