Běše něhdy stary muž, tón rěkaše Pettersson. Bydleše sam w swojej čerwjenej chěžce zwonka wsy. Wšědny dźeń zaběraše so ze zastaranjom swojich wonajkich kokošow, z wudźenjom w bliskim haće a wosebje z piplenjom wokoło swojich njewšědnych wunamakankow. Čuješe so pak někak samotny. Rjaneho dnja přinjese jemu susodka papjercowy karton, na kotrymž steješe: „Findus. Zeleny hroch“. Ale što bě w nim? Nic hroch, ale kocork, kiž bě tak mały, zo měješe w Petterssonowej dłóni městno. To bě rjany dar a spočatk wulkotneho přećelstwa. Spočatnje njemóžeše kocork rěčeć a njeměješe tež cholowy zdrasćene. Jednoho dnja pak praji: „Tajke cholowy chcu tež měć!“
Kajkeho wulkotneho přećela bě Pettersson to namakał …

wot 4 lět