Hawštynec Marja je wobskoržena, zo je swoje nowonarodźene dźěćo moriła.
Wona je roboćanka w serbskej wsy na mjezy 18. k 19. lětstotkej, kotrejež knjejstwo a sudnistwo je němske. Je wotrostła w naiwnej ludowej pobožnosći a w swěće, w kotrymž knježa mužojo. Žona potajkim, kiž měła zwučena być so podwolić.
Elke Nagel pyta za slědami w sudniskich aktach, cyrkwinskich knihach a časowych dokumentach. Běše tuta roboćanka mordarka? Štó bě poprawny nan mortweho dźěsća? Što bě so woprawdźe stać móhło? Awtorka rysuje wobraz zmužiteje a sylneje žony, kotraž chce sama nad sobu postajeć.

Z lěta 1975 twori studowana germanistka a stawiznarka Elke Nagel jako swobodna spisowaćelka a bě wjele lět nawodnica hudźbneho nakładnistwa ENA. Pod mjenom Elke Willkomm wozjewi romanaj, powědančce, nowelu a dźěćacu knihu. Z lěta 1990 zaběra so wona z přebasnjenjemi ze serbšćiny, tak přebasni twórby Miny Witkojc. Spisowaćelka bě ze serbskim komponistom Janom Pawołom Nagelom zmandźelena a bydli w Mortkowje pola Łaza.

Čitanska proba

Mać zruna Marinej dołhej, ćežkej wopuši – bórze by holca jej na hłowje stykanej njesć směła – a rěčeše při tym pomału a doraznje ze swojej dźowku. Rjekny jej, zo smě přichodnu nazymu na přazu hić. Zo je wulka a derje zrosćena. Zo kadlojo hižo za njej hladaja. A na přazy – kóždy wšak wě, što so tam wotměwa. Ale zo dźě je sylna a zo žno tych kadli ze šije dóstanje. Wudrěješ so jim tola, Marika?
Čehodla da, maći?
Dokelž móhła hewak do hańby přińć. Slubiš mi, zo so jim wudrěješ, ze wšej mocu, hdyž budźe trjeba? Bohudźakowano maš mocow dosć.
Hólcy su mi smorže, Marja rjekny, a na přazu chcu chodźić, dokelž so tam rjeńšo spěwa hač w cyrkwi, a hinaše spěwy, tež nic te, kiž wy na polu spěwaće, nic tajke wostudłe. A hdyž potom hólcy přińdu a hdyž mje jedyn z nich chce a hdyž mam ja jeho rady, da so woženimoj. Potom to hańba njeje.
To sej njenarěč!, mać znapřećiwi. Štó so jow z kim woženi, postaja knježk. A dokelž mój tebje na tymle statoku trjebamoj, će wón njewuženi. Njebudźe tež nikomu dowoleć so tule nutř ženić. Dwě swójbje na jednej žiwnosći, to je wuzamknjene. Hdyž budu ja raz na kěrchowje ležeć, a to móže so bórze stać, tež potom z teho ničo njebudźe. Doniž je nan žiwy, njepušći knježk tebje won a nikoho druheho nutř. A prjedy hač so dohladaš, sy stara a šědźiwa.
Marja wustróžena na nju hladaše. Potom rjekny, a klinčeše to jara raznje: Budźeš widźeć. Kaž Hörencec Elska ja to sčinju. Ty žno wěš.