Wurězk z knihi

Štó móhł to być?

W swojej zamylenosći zhubi Daniel runowahu a bu nimale k přibrjohej připławjeny. Štó tam za nim wołaše? Hłós klinčeše jemu tak znaty, kaž by jón přeco hižo znał. Wobhladny so, ale běše woprawdźe sam. Strachowaše so. Žadaše sej samota, kiž bě za zwoprawdźenje sonow na so wzał, nětko snano swój tribut? Bě wón wobłudnił?
A potom zasłyša hłós hišće raz. Tola nětko jón jasnje zrozumi:

Přińdźe čas w žiwjenju,
to njezwostanje ći ničo druheho,
hač po swójskim puću kročić.
Čas, hdyž dyrbiš swoje sony
zwoprawdźić,
čas, zo by swojim přeswědčenjam slědował.

Daniel njebě sej wěsty. Wočiwidnje zamó něchtó jeho mysle čitać a dušu přeswětlić a tak jeho najwjetše potajnosće wuslědźić.
„Štó sy?“, so wopraša.
„Sym hłós morja.“
„Hłós morja?“
„Haj, Danielo. Sy něšto docpěł, štož sej druhe delfiny ani předstajić njezwaža. A nětko so twoje prócowanja, dołhe a samotne zwučowanje w přiwalu stajnje slědujo swojemu sonej, skónčnje wupłaća.“
A potom słyšeše Daniel Delfin słowa, kotrež mějachu jeho wosud na přeco změnić:
„Sy wjele nawuknył, Danielo. Nětko přeńdźe twoje žiwjenje do noweho wotrězka, w kotrymž wotmołwy na swoje sony nańdźeš.“