„Stajnje znowa zwěsćiš, kak derje zamóže so tola něhdyša wučerka do dźěćaceje psychi zamyslić. Znaje mnoho mjenje abo bóle dobrych počinkow dźěsća, to, před čimž so strachuje, nad čimž so wjeseli a za čimž žedźi. Wočiwidnje chce spiswaćelka ze swojim tworjenjom recipientej něšto sobu na puć dać. W kóždej powědce tči mały kamušk za krutu dłóžbu žiwjenskeho puća. Nic pak z pozběhnjenym pokazowakom wučerki, za to ćim husćišo žortnje a ze šibałym miknjenčkom.“ Daniela Heelemannowa