Awtor a wudawaćel Marko Grojlich so jara za literarne twórby narańšich serbskich ludowych powědarjow hori. W jeho knižnej polcy steja jich knižki blisko hromadźe jako wosebita skupinka. Sam za sebje mjenuje wón awtorow „wjesnych šibałcow“, wšak su woni husto wo tajkich a hinašich šibałstwach pisali. Za słuchoknihu ze samsnym pomjenowanjom je Grojlich do tamnych knihow pokuknył a wšelke žortne powědki wupytał. A dokelž je nazhonity rěčnik, je je tež hnydom sam čitał. Zo so jemu při tym narańša serbšćina na jazyk tłóčeše, tomu so zawěrno njeje móhł wobarać. A čemu tež? Je wona tola přewšo rjana. A tak zaklinča nětko někotre twórby Richarda Iselta, Arnošta Simona, Měrćina Nowaka-Njechorńskeho, Pawoła Grojlicha a Jurja Budarja z Krakec tak, kaž su je tući spisali. Tež sławny ludowy pěsnjer Handrij Falka z Bukojny je mjez awtorami zabawnych tekstow a někotři dalši swěrni dopisowarjo do nowin, kotřiž pak su chcyjo nochcyjo njemjenowani wostali.

Słuchanska proba