„Njewobmjezujmy sej tuž swój mały swět. Dajmy jón sebi a swojim wšelako wědomje nazhonić. ... Pohlejmy wšitcy hdys a hdys kusk dale hač za wobzor swojeje wsy a wosady, zo bychmy sej dźakowano zetkanjam a wotkryćam wzajomnje byli pozbudźenje a wójmidło přez čas.“
Domizna a daloki swět, serbska rěč a jowpřińdźenje, stawizniske podawki a z nimi zwjazane wosobiny běchu temy, wo kotrychž je Alfons Frencl čas žiwjenja slědźił. Při tym wědźeše našu mału Łužicu z wulkim swětom zwjazać a pokaza, zo hižo za dworowymi wrotami nańdźeš podawki a podeńdźenja, wo kotrychž je hódno pisać.