Tobiaš Hawk znosy swoje žiwjenje hromadźe, nic zo by je wustajał, jako wosebitosć abo přikład snano, a rozdźěli je jako namrěwstwo.« Brězan pisa wo mužu wysokeje staroby, kotryž ma mysle swoje žiwjenje dostojnje zakónčić. »Štóž tole zbliska sobu dožiwi, dowě so, zo njemóže dostojnje wumrěć, štóž njeje dostojnje žiwy był. Što pak to je: dostojnje žiwy być?« Brězanowy roman spyta na tute dźeń a bóle palace prašenje wotmołwjeć.