Nawkec bratraj Benjamin a Maksymilian mataj, kaž drje to pola dwójnikow husto nadeńdźeš, tójšto zhromadneho. Njewšědne, tež za dwójnikow, pak je, zo wobaj ze zahoritosću basnitaj. Hižo jako gymnaziastaj staj prěnje basnje spisałoj a z toho časa tež prawidłownje w Rozhledźe wozjewiłoj. Zo staj so rozsudźiłoj swoju prěnju zběrku basnjow zhromadnje zapodać, njebě tuž překwapjace. Zawěrno překwapjace pak bě, zo njejstaj kóždy swoju, ale zhromadnu prěničku zestajiłoj, štož je absolutny nowum w serbskej lyrice. Zběrka „moje druje ja“ wobsahuje nimo hižo wozjewjenych cyły rjad nowych basnjow, w kotrychž so, tematisce kaž rěčnje, z lochkej nohu hibataj mjez dalokim swětom a Łužicu, hdźež so zakorjenjenaj čujetaj: doma w cuzbje a tola stajnje z wutrobu w domiznje. Wěnowanje fenomenej połwopušćenja serbskeje kupy a rozestajenje z tutym njesměrnym spagatom, kiž našu młodu generaciju dale a bóle wužaduje, je žro njewšědneje prěnički.