Knihu dóstanjeće tež jako e-book: buecher.de, hugendubel.de, libreka.de, weltbild.de.

Čitanski wurězk z knihi »Wjelki jědu ...
Čołmiki pušćeć

Wěm so derje dopomnić, kak sym jako šulski hólčec čołmiki pušćał. Po kóždym sylnym dešću ćečeše na druhim boku puća před našim domom rěčka. Z kamjenjow a błóta natwarich rěčnu zawěru. Rěčka rozrosće na jězork a na njón sadźach swoje čołmiki. Běchu to podołhojte kuski drjewa abo worjechowe skorpizny, kotrymž dach po jězorku płuwać. Wjeršk hry bě, hdyž zawěru wotewrěch a wša woda a z njej wšě čołmiki podachu so zrazom na daloki puć. Što staraše mje, zo bě wón w přichodnym gullyju ke kóncej? Čehodla njedyrbjeli čołmiki po kanalach a wotwodach do rěčki, rěki a skónčnje do morja dopłuwać?
Morjo bě stajnje hižo nošer žadosće za cuzbu. Kotry muž, kiž steji w přistawje a widźi, kak poda so wulka łódź na daloku jězbu, nječuje w sebi žadosć dźěćacych lět? Jeli pak so prawje dopomnju, njebě pušćenje čołmikow jenož wuraz žadosće, ale tež nadźije: Dźensa jědźe čołmik sam. Ale jutře pojědu sobu a wobhladam sej wšitko to, štož dźensa jenož čołmik widźi. Zo bywamy z kóždym lětom starši, je přirodne. Ale čehodla přestanjemy hižo tak zahe čołmiki pušćeć?