Bogatowice w 1960-tych lětach. Marko, młody Serb a basnik, wopyta hromadźe ze swojim nanom pólske městačko a zeznaje Sandru, dźowku lěkarja. Při přechodźowanju po měsće přińdźetaj sebi blisko a zalubujetaj so. Sandra sćěhuje přeprošenju Marka a da sej wot njeho serbsku Łužicu pokazać. Slubitaj sebi, zo chcetaj, byrnjež daloko zdalenaj žiwaj byłoj, hromadźe wostać a sej přichod natwarić. Njenadźicy pak je Sandra samodruha a dyrbi so před swojim nanom wusprawnić, kotremuž njebě Marko ženje dobry dosć. Hač drje budźetaj so młodaj přećiwo njemu přesadźić?
Předležacy roman pólskeje spisowaćelki Haliny Barań pleće so wot socialistiskeho časa hač do dźensnišeho a skići nimo napjateje lubosćinskeje stawizny wosebity wid na Łužicu a Serbow.

###
Halina Barań
narodźi so w Bogatyni, je nutřkowna architektka a molerka cyrkwinskich wobrazow. W Pólskej wuchadźachu wot njeje wšelake romany, najnowši je „Słowjanska zahroda“. Při pisanju wobwliwuja ju wosebje serbske stawizny a literatura.

###
Čitanski wurězk

Mała wjes, do kotrejež běštaj z kolesom dojěłoj, zbudźi jeje zajim. Wona rěkaše Róžant. Rjana přiroda wabješe k zasydlenju w tym měrnym serbskim kućiku ...
„To je naša serbska Częstochowa“, rjekny Marko, hdyž Sandru po wsy wodźeše. „Pój, ja ći něšto pokazam.“ Wón wza holcu za ruku a dowjedźe ju k nahłym kamjentnym schodam.
„Tam žórli so hojaca woda.“ Wón stupaše jako prěni dele k wodźe a wupřestrě potom Sandrje swoju ruku.
„Před někotrymi lětami sym často sem jězdźił“, powědaše wón zrudnje.
„Čehodla da?“ Sandra bě so tohorunja nad běžatej wodu schiliła a namoči sej wobličo. Woda bě tak zymna, zo tróšku zadyrkota.
„Sym wodu stajnje maćeri domoj nosył, hdyž bě wona ćežko chora.“, zdychny wón hłuboko.
„Kak stary sy tehdy był?“, wopraša so wona sobuželnje.
„Hišće nic stary dosć, zo njebych mać wjace trjebał.“
„Póńdźemoj dale“, namjetowaše wón nadobo. „Chcu ći něšto wažne rjec.“ Wonaj běžeštaj na łuku. „Dočakaj tu, dočakaj.“ Wón so tróšku wotsali, našćipa někotre kwětki a nawróći so hnydom zaso. „To je za tebje“. Wón přepoda jej kwěćel. „Praj mi, wostanjemoj w přichodźe hromadźe?“ Wón so poklakny, zběhny kromu jeje suknje a wokoši jej koleno.
Bjez přemyslenja a dlijenja wotmołwi wona: „Haj, wostanjemoj na přeco hromadźe. Zawěsće wostanjemoj hromadźe.“ Cyle hnuta chcyše hišće něšto rjec, ale hłós jej zapraji a wona ćicho zapłaka. Wona bě zrozumiła, na čo Marko mysleše.