»Hasło słónco serbskej’ poezije«, něhdy něchtó skoržeše – stare smorže, serbska poezija je žiwa, je dźeń a čiliša. Tale zběrka wo tym swědči. Tójšto lět je Jurij Łušćanski za nju basnił (so wě nic pospochi), je swoje basnje na- a wu- a naposled dobasnił. Wudawaćel zběrki Kito Lorenc je nam k wjeselu 70 z nich wubrał. »Mjez Ja će widźu a Ja će słyšu« so Jurij Łušćanski w nich praša, što so mjez »čerwjenju brěškow« a »módrosću nowembra« takle na swěće wšo stawa. A prjedy hač čitar domysli, wě basnik překwapjacu wotmołwu.

Jurij Łušćanski

je so lěta 1951 do burskeje swójby z Njebjelčic narodźił. Po třoch šulskich lětach w Njebjelčicach a we Wotrowje sta so kapałnik w Drježdźanach, hdźež chodźeše tež do šule. Wukubłany pismikistajer bě spěwar w Serbskim ludowym ansamblu w Budyšinje. Po tym studowaše w Drježdźanach na Wysokej šuli za hudźbu »Carl Maria von Weber« klasiski spěw a wróći so po studiju na lěto do SLA. Za čas wojerskeje słužby spěwaše w Ericha Weinertowym ansamblu Narodneje ludoweje armeje. Wot lěta 1979 dźěłaše w Berlinje jako hudźbny redaktor telewizije NDR, hdźež bě mjez druhim zamołwity za wusyłani »Ein Kessel Buntes« a »Sprungbrett« młodych talentow. Lěta 1992 wróći so do Serbow a dźěła wot toho časa w Domowinskim zarjedźe. Spočatnje bě referent za zjawnostne dźěło, po tym sta so z referentom za kulturne naležnosće a wukraj. Na literarnym polu skutkuje tež jako přełožowar a přebasnjer, wosebje z čěšćiny. Za rjad »Serbska poezija« je wjacore zešiwki zestajał. Jurij Łušćanski bydli w Budyšinje.